Θέματα Ειδικής Αγωγής Τεύχος 4
Εξώφυλλο: 
Περιεχόμενα: 
Σημείωμα Σύνταξης:
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ
Οι μαθητικές κινητοποιήσεις, που άρχισαν το Νοέμβριο του 1998 και κρατήθηκαν ζωντανές τους πρώτους μήνες του 1999, έδειξαν σ' όλους μας -εξουσιαστές και εξουσιαζόμένους- ότι τα πολιτικά και νομοθετικά μέτρα της Κυβέρνησης για «μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος» απέτυχαν παταγωδώς. Οι απορρυθμιστικές πολιτικές αποφάσεις της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας προκαλούν αρνητικές επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των μαθητών και το χειρότερο «πετάνε» τους περισσότερους έξω από την αγορά εργασίας εμποδίζο-ντάς τους ταυτόχρονα να πλησιάσουν τις πόρτες των Πανεπιστημίων και των Τ.Ε.Ι.
Πιο δυσμενές προοιωνίζεται το μέλλον των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Είναι το πλήθος παιδιών, που αφέθηκε στο «έλεος του Θεού και του περιθωρίου» από τα θεσμικά και εξωθεσμικά πολιτικοοικονομικά κέντρα, τα οποία εγχαράζουν και επιβάλλουν -με το έτσι θέλω, χωρίς κοινωνική ευαισθησία- τα πλαίσια και τις λειτουργίες των πολιτικών συστημάτων των ευρωπαϊκών χωρών.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη τα αδιέξοδα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα θα έχουν συνέχεια και διάρκεια για τους εξής λόγους:
- Γιατί η κυβέρνηση αλλά και τα κόμματα δεν ξεκαθάρισαν μέσα από ποιες πολιτικές, κοινωνικές και επιστημονικές δομές παράγεται η γνώση.
- Γιατί μέσα σ' ένα χαοτικό και ανεπαρκές νομοθετικό πλαίσιο δεν προσδιορίζεται «πώς ασκείται ένας ανεκτός δημοκρατικός έλεγχος της πολιτικής εξουσίας στις διαδικασίες παραγωγής και χρήσης τόσο της γνώσης όσο και της τεχνολογίας».
- Γιατί δεν υπάρχουν σαφείς νομοθετικές ρήτρες και πολιτική βούληση, από τους κυβερνώντες, οι οποίες θα διασφαλίζουν το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα των συλλογικών κοινωνικών φορέων και των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους να συμμετέχουν στα κέντρα διαμόρφωσης και λήψης πολιτικών αποφάσεων για τη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος.
- Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις παραβιάζουν τρεις βασικές επιταγές του άρθρου 16 του Συντάγματος της Ελλάδας:α) Την παράγραφο 4 σύμφωνα με την οποία «Ολοι οι Ελληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους».
β) Την παράγραφο 1 σύμφωνα με την οποία: «Η διδασκαλία, η επιστήμη, η έρευνα και η τέχνη είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του κράτους».
γ) Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων για να τους καταστήσει ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.
Η στάση των αξιωματούχων της Κυβέρνησης απέναντι στους αγωνιζόμενους μαθητές κατά τη διάρκεια της πολύμηνης εξέγερσής τους φανέρωσε επιπλέον τις αντιδημοκρατικές και αντιπαιδαγωγικές λογικές που κυριαρχούν στα μυαλά κρατικών στελεχών και στις λειτουργίες των μηχανισμών της δημόσιας διοίκησης. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης εξύμνησε το γερμανικό παιδαγωγικό σύστημα του Έρβατου «του καταναγκασμού και του ραβδισμού» που κυριάρχησε στη Γερμανία του μεσοπολέμου και εξέθρεψε τη φασιστική ιδεολογία και τις ναζιστικές θηριωδίες. Ένας αξιωματικός κούρεψε και διαπόμπευσε το Φλωριάν, γιατί ήταν «ο ξένος» μαθητής. Στέλεχος του κυβερνητικού κόμματος έχοντας τη δύναμη «της αυτοκινούμενης λαμαρίνας του» αφηνίασε και στράφηκε με το όχημα ενάντια στα νεανικά κορμιά διαδηλωτριών στη Ρόδο και πάει λέγοντας.
Ούτε το «άλλοθι τους» ότι θα χαθεί ο πακτωλός χρημάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης ευσταθεί. Όλα γίνονται στο «άρπα κόλα» χωρίς διαφάνεια, χωρίς έλεγχο, χωρίς αξιολόγηση. Μεγάλο το φαγοπότι, αλλά τη νύφη θα την πληρώσουν τα παιδιά, οι νέοι, οι εργαζόμενοι. Γι' αυτό ο αγώνας των νέων για μια κοινωνία δίκαιη, ανθρώπινη και δημοκρατική είναι και δικός μας αγώνας. Ενας αγώνας κοινός και δίκαιος.
|
