Το μεγαλύτερο δράμα του εκπαιδευτικού συστήματος είναι ο σχολικός αποκλεισμός. Στο δωδεκαετή κύκλο σπουδών της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά αποκλείονται και δεν τον ολοκληρώνουν ποτέ. Εμείς δε θα μιλήσουμε για σφαγές στα λύκεια εξαιτίας του εξετασιοκεντρικού συστήματος, που έχει επιβληθεί με το νόμο 2525/1997. Ούτε θα παρακολουθήσουμε την ηθικολογική και υποκριτική συνάμα ερμηνεία της σχολικής αποτυχίας, που εκφράζει η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας διαχωρίζοντας τους μαθητές σε «καλούς» και «κακούς». Μια λογική που εκφράστηκε, κατά τρόπο ανυποχώρητο, στη συνέντευξη του κ. Υπουργού Παιδείας στο Ζάππειο στις 30 Ιουνίου 1999 και αφορούσε τα παιδιά της «ήσσονος προσπάθειας» και της «εφηβικής οκνηρίας». Οι δηλώσεις του ότι «Δεν δίνουμε άλλη ευκαιρία. Οι κανόνες υπάρχουν για να τηρούνται. Οι μαθητές της Α' Λυκείου είχαν όσες ευκαιρίες έπρεπε», υποκρύπτουν «παιδαγωγικό αμοραλισμό» και αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής στα θέματα της Παιδείας, γιατί αποσιωπούνται δύο από τις πιο σημαντικές αιτίες της σχολικής αποτυχίας και του αποκλεισμού μυριάδων χιλιάδων παιδιών από το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτές είναι:
Αιτία πρώτη: Ενας μεγάλος μαθητικός πληθυσμός αποτυγχάνει, γιατί προέρχεται από κατώτερες-οικονομικά και κοινωνικά- τάξεις.
Οι εξετάσεις στο Λύκειο αποτελούν ένα αποτελεσματικό ταξικό μηχανισμό επιλογής που στηρίζεται στο ανέξοδο ιδεολόγημα της αξιοκρατίας που επαναφέρει διαρκώς το επιχείρημα: «οι καλοί -οι άξιοι προχωρούν και επιβραβεύονται, ενώ οι κακοί μαθητές βραδυπορούν επομένως τιμωρούνται- μένουν στάσιμοι, παίρνουν χαμηλές βαθμολογίες και εγκαταλείπουν το σχολείο».
Αιτία δεύτερη: Άλλο σημαντικό κομμάτι του μαθητικού πληθυσμού που βιώνει το σχολικό και κοινωνικό αποκλεισμό είναι τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Ο αριθμός τους, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Παιδείας, κινείται μεταξύ των 200.000 με 220.000. Διακόσιες χιλιάδες παιδιά περίπου χρήζουν ειδικής αγωγής, εκπαίδευσης, επαγγελματικής κατάρτισης και αποκατάστασης. Πόσα είναι ενταγμένα στις Δημόσιες Σχολικές Μονάδες Ειδικής Αγωγής; ΜΟΝΟ ΔΕΚΑ ΠΕΝΤΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΑΙΔΙΑ (15.000) - ποσοστό 15%.
Οι θέσεις του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Ειδικής Αγωγής(Π.Ε.Σ.Ε.Α.) είναι γνωστές και εμπλουτίζονται με επιστημονικές πρωτοβουλίες συνέχεια. Η κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, οι επιστημονικοί, οι συνδικαλιστικοί και οι κοινωνικοί φορείς τις γνωρίζουν. Εν αναμονή της κατάθεσης του σχεδίου νόμου στη Βουλή για την Ειδική Αγωγή να υπάρξει διάλογος σε βάθος μακριά από μικροκομματικές υποκρισίες.
Εξάλλου σ' ένα τέτοιο διάλογο ένα μόνο ΑΙΤΗΜΑ πρέπει να κυριαρχήσει και σ' αυτό οφείλουν όλοι να πάρουν θέση:
«ΔΩΔΕΚΑΕΤΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ». «ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟ -ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟ - ΛΥΚΕΙΟ».
Κι αυτό το Δημόσιο Σχολείο να είναι για όλους, να είναι ποιοτικό και να φοιτούν δωρεάν ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας (Δ.Ο.Ε.) και η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (Ο.Λ.Μ.Ε.) τοποθετούν με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί το εκπαιδευτικό πρόβλημα της χώρας.
Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας οφείλει να ανταποκριθεί θετικά στο αίτημα αυτό μετά την κατάρρευση του οικοδομήματος της. Ένα οικοδόμημα που στηρίχτηκε σε κούφια ιδεολογήματα και σε ασκήσεις επί χάρτου - δίχως αντίκρυσμα.
