Θέματα Ειδικής Αγωγής Τεύχος 41
Εξώφυλλο: 
Περιεχόμενα: 
Σημείωμα Σύνταξης:
ΘΕΣΜΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΩΛΟ ΤΟ ΥΠΟΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ
Οι ενστάσεις του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Ειδικής Αγωγής για τον υπό δεκαήμερη προθεσμία διάλογο-μονόλογο που έθεσε το Υπουργείο Παιδείας σε ό,τι αφορούσε το σχέδιο νόμου για την ειδική αγωγή, αλλά και το εμπεριστατωμένο επιστημονικά, πολιτικά, νομοθετικά και ηθικά Υπόμνημα του ΠΕΣΕΑ, το οποίο κατέθεσε για δημόσια συζήτηση, συνέβαλαν στο να ανασταλούν τα σχέδια της Κυβέρνησης να εισάγει προς ψήφιση στη Βουλή των Ελλήνων ένα ρουσφετολογικό, αντιδημοκρατικό, αντιεπιστημονικό και ρατσιστικό νομοσχέδιο. Όμως, διάφοροι αυτόκλητοι «αυλοκόλακες» που λιβάνιζαν την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και την καλούσαν να προχωρήσει στην άμεση ψήφιση του νέου νόμου για την ειδική αγωγή, άρχισαν να ανησυχούν, επειδή αμφισβητήθηκε η νομιμότητα διάφορων διατάξεων που τους εξασφάλιζαν το εισιτήριο της πραγμάτωσης αλλότριων συμφερόντων. Έτσι, η ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, παρά τις γενικευμένες αντιδράσεις, και αξιοποιώντας την καλοκαιρινή ραστώνη, εισάγει το σχέδιο νόμου στο Β" Θερινό τμήμα της Βουλής των Ελλήνων, με ελάχιστες αναποτελεσματικές και ανέξοδες τροποποιήσεις.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας αλλά και το υποσύστημα της ειδικής αγωγής υποφέρουν εδώ και χρόνια από έναν άκρατα «αυταρχικό κρατισμό» που συνίσταται στην υποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών με πολιτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι μειώνουν αποφασιστικά τη σημασία και το ρόλο των Πολιτικών Κομμάτων. Ένας «αυταρχικός κρατισμός» που προκαλεί αλυσίδα μεταβολών στο δημοκρατικό πολίτευμα με μέτρα στρατηγικού χαρακτήρα, όπως είναι: α) ο αποκλεισμός των πολιτικών κομμάτων και των κοινωνικών οργανώσεων από τα κέντρα λήψης πολιτικών αποφάσεων, β) η όλο και μεγαλύτερη απόσταση των κρατικών μηχανισμών (Υπουργεία και Δημόσιες Υπηρεσίες) από τους πολίτες και τις συλλογικότητές τους, γ) ο κατακλυσμός της κοινωνικής ζωής από ένα λαβύρινθο κρατικού συγκεντρωτισμού και γραφειοκρατίας όπου, διαμέσου «χειρισμών συμμετοχής», έχουν πρόσβαση στους πολιτικούς μηχανισμούς του κράτους μόνον οι «ομάδες πίεσης» οι οποίες ελέγχονται από στελέχη του κυβερνώντος πολυσυλλεκτικού κόμματος. Οι μεταβολές αυτές υποδηλώνουν την ανασυγκρότηση του περιεχομένου του κυρίαρχου πολιτικού λόγου με τεράστιες επιπτώσεις στο σύνολο του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, και κατ' έκταση στους εκπαιδευτικούς θεσμούς, που περιλαμβάνουν και την ειδική αγωγή.
Αυτές οι εξελίξεις στην κρατική διάρθρωση βρίσκονταν στη βάση της παρακμής των πολιτικών κομμάτων, τα οποία, εξοστρακισμένα από τη Χούντα του Μεταξά, τις Κυβερνήσεις μετά τον Εμφύλιο Διχασμό και τη Χούντα των Συνταγματαρχών (1967-1974), είχαν αποκλειστεί από τα κρατικά κέντρα λήψης αποφάσεων. Από το 1974 τα Πολιτικά Κόμματα ανασυντάσσονται και ανακτούν ρόλους «συνομιλητών» στην πολιτική οργάνωση και εκπροσώπηση των κοινωνικών ομάδων και των ταξικών συμφερόντων. Αντίθετα, σήμερα είναι η διοικητική ιεραρχία που μέσα από το γενικότερο μετασχηματισμό της κρατικής εξουσίας έχει αναχθεί σε κύριο πολιτικό οργανωτή των κυρίαρχων και κυριαρχούμενων τάξεων, αφού έχει κατορθώσει να απευθύνεται στις διάφορες κοινωνικές ομάδες πάνω από τα κόμματα ή τις οργανώσεις τους, αναδεικνυόμενη έτσι ως ο κυρίαρχος των κέντρων λήψης των αποφάσεων, και μάλιστα «δήθεν ουδέτερα», χωρίς ονοματεπώνυμο. Ακόμα αναζητούνται τα ονόματα αυτών που συνέταξαν το σχέδιο νόμου «τερατούργημα» «περί την ειδική αγωγή».
Γίνεται πλέον φανερό πως τα πολιτικά κόμματα δεν μπορεί να θεωρηθούν απλά εξαρτήματα της κρατικής εξουσίας, των οποίων η δυναμική πηγάζει από αυτήν, αλλά, αντίθετα, θα πρέπει να θεωρούνται ενεργοί και καθοριστικοί παράγοντες του πολιτικού συστήματος στο σύνολο του. Κατά συνέπεια, κάθε κόμμα, ακόμα και τα κόμματα που ποτέ δε διαχειρίστηκαν την εξουσία, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του δημόσιου λόγου και τη συγκρότηση των κοινωνικών και πολιτικών πλαισίων πραγματικότητας. Εν προκειμένω, για το σχέδιο νόμου για την ειδική αγωγή, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα πήραν θέση και έδωσαν τις δικές τους εναλλακτικές προτάσεις. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, KKΕ με τις παρεμβάσεις τους ενίσχυσαν τις πρωτοβουλίες που πήραν επιστημονικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΠΕΣΕΑ, ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΕΣΑμεΑ κ.λ.π.) και τον επιστημονικό, συνδικαλιστικό/πολιτικό και κοινωνικό λόγο για την εκπαίδευση και την ένταξη των ατόμων με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στις σχολικές και κοινωνικές δομές.
Ο Υφυπουργός Παιδείας κ. Λυκουρέντζος Α., και γενικά η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, έχοντας τη λογική του απόλυτου έλεγχου των κρατικών κέντρων λήψης αποφάσεων, απέφυγε τη λογοδοσία ενώπιον των αντιπροσώπων της 77ης Γενικής Συνέλευσης της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας για τα τεκταινόμενα στο χώρο της εκπαίδευσης και το υποσύστημα της ειδικής, με το πρόσχημα ότι εμποδίστηκε να μιλήσει από μια ομάδα ακτιβιστών εκπαιδευτικών που διαμαρτύρονταν. Το πρόβλημα δεν ήταν οι εκπαιδευτικοί που έθεταν αιτήματα για το 132ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία και την πολυπολιτισμικότητα στο δημόσιο σχολείο, ούτε οι νηπιαγωγοί που αγωνίζονται για το δημόσιο νηπιαγωγείο και τη δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή. Το πρόβλημα είναι ότι η Κυβέρνηση και οι Υπουργοί της δεν κάνουν διάλογο, γιατί, όπως ισχυρίζονται: «τους εξέλεξε το Σεπτέμβριο του 2007 ο Ελληνικός Λαός και αυτοί έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο». Αιδώς Αργείοι.
Ο νέος νόμος πλέον θα αντιμετωπιστεί στην πράξη. Η μαχόμενη εκπαίδευση θα παραμείνει παρούσα σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικά - επιστημονικά - εκπαιδευτικά - συνδικαλιστικά - πολιτικά, αντιπαλεύοντας κάθε διάκριση και αποκλεισμό. |
