Ζούμε σε μια εποχή χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς, χωρίς μείζονες συντεταγμένες, χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που βγαίνει από έναν τύπο οργάνωσης ομοιόμορφης και διευθυντικής, και που για να το επιτύχει ανατρέπει βασικές αρχές του κράτους πρόνοιας. Θριαμβεύει πλέον η εργαλειακή διάσταση με τη μορφή της στρατηγικής διαχείρισης των πάντων που εκλαμβάνονται ως επιχειρήσεις είτε δημόσιες είτε ιδιωτικές, οι οποίες ανταγωνίζονται ανελέητα για την κατάκτηση των αγορών. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αποδυναμώνεται στις χώρες της Δύσης, και τα Κοινοβούλια χάνουν το ρόλο εκπροσώπησης των κοινωνικών αναγκών όντας πια η βάση στήριξης της κυβερνητικής εξουσίας που μετατρέπεται σε διαχειριστή και προπάντων σε «τράπεζα». Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων με τα δομημένα ομόλογα από μια διατραπεζική συμφωνία «κυρίων»: κράτους, τραπεζών, χρηματιστηριακής αγοράς, η οποία έγινε καθ' όλα νόμιμα - με νομοθέτημα που πέρασε η ελληνική κυβέρνηση στη Βουλή των Ελλήνων.
Μια από τις συνέπειες των αλλαγών στην κοινωνική δομή και των αναδιαρθρώσεων στην παραγωγή είναι η κρίση αντιπροσώπευσης στην κοινωνία, με την έννοια ότι αποσταθεροποιείται η σχέση του κράτους με την κοινωνία, η οποία στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες περνάει μέσα από τα πολιτικά κόμματα. Επομένως, η συρρίκνωση της βιομηχανικής εργατικής τάξης, η αποκέντρωση και ο κατακερματισμός της παραγωγής σε συνάρτηση με τη διεύρυνση των μεσαίων στρωμάτων διαμορφώνουν μια κοινωνική βάση που έρχεται σε διάσταση με τις καθιερωμένες σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης.
Σήμερα οι άνθρωποι διασχίζουν το χώρο και το χρόνο με τα ταξίδια, τις επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία, την τέχνη και τα βιβλία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις νέες τεχνολογίες παραγωγής - αναπαραγωγής επικοινωνίας. Η απόσταση, η ανάγνωση σε βάθος του παρελθόντος, του σήμερα και της προοπτικής του μέλλοντος χάνονται σε μια γενική εξίσωση των πραγμάτων και ο χωρισμός των πολιτικών - πολιτιστικών δημιουργημάτων από το ιστορικό τους πλαίσιο καταλήγει στην τελική απώλεια της έννοιας τους και την αγοραία εργαλειοποίησή τους ως προσομοιώματα. Τα θεματικά πάρκα τύπου Disneyland με τα καταναλωτικά πρότυπα τους και τις ακραίες εκδηλώσεις τους είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα αρχιτεκτονικού εκλεκτικισμού και μαζικού τουρισμού. Έτσι, σιγά σιγά καταργείται η λειτουργική διαφοροποίηση του κόσμου σε αυτόνομες σφαίρες: πολιτική, οικονομία, πολιτισμός και οι άνθρωποι δε θα μπορούν πλέον να αποστασιοποιούνται ή να εκφράζουν τον κοινωνικό τους αναστοχασμό.
Βρισκόμαστε στο πέρασμα από μια κοινωνία παραγωγής και παραγωγών θεμελιωμένης στον ορθολογισμό, τον ασκητισμό και την πίστη στην πρόοδο, σε μια κοινωνία κατανάλωσης, όπου το άτομο συμμετέχει στη λειτουργία του συστήματος, όχι μόνο με την εργασία και τη σκέψη του, αλλά με τις επιθυμίες και τις ανάγκες που προσανατολίζουν την κατανάλωση του, ενσωματωμένο σε ένα σύνολο σημείων και γλωσσών που δεν έχουν πια ιστορικές αναφορές. Η σφαίρα της συλλογικής κατανάλωσης, κατεξοχήν σφαίρα του κεϋνσιανού κράτους πρόνοιας εμφανίζει τάσεις υποβάθμισης, διάσπασης και εν μέρει απορρόφησης από τον ιδιωτικό - επιχειρηματικό τομέα. Στα πλαίσια των νέων εκλογικευτικών στρατηγικών και πρακτικών η επιχείρηση διευκολύνεται να αναλάβει τομείς με σημαντικές σημασιοδοτικές λειτουργίες, όπως είναι η εκπαίδευση, η επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση, η έρευνα κ.λπ. Οι λειτουργίες της σφαίρας της συλλογικής κατανάλωσης που παραμένουν στο κράτος και το δημόσιο τομέα καθίστανται ολοένα και περισσότερο υπολειμματικές, αναφερόμενες σε μια ελλιπή και προβληματική ικανοποίηση όχι πια του κοινωνικού συνόλου δικαιωματικά, αλλά των λιγότερων ευνοημένων κοινωνικών ομάδων, αυτών που δεν ανήκουν στο «ανθρώπινο κεφάλαιο» που εξυπηρετείται από το πλέγμα της οικονομίας της αγοράς και των ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Φαίνεται ότι οι κυκλικές κρίσεις της οικονομίας επηρεάζουν τη μορφή του κράτους σε συνάρτηση με την ένταση των κοινωνικών αγώνων. Όταν μέσω της συλλογικής κατανάλωσης, σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης κοινωνικοποιούνται τα έξοδα της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης (εκπαίδευση, υγεία, ασφάλιση, πρόνοια κ.λπ.), τότε, σε περιόδους οικονομικών κρίσεων, που ταυτίζονται με την αναδιάρθρωση της παραγωγής και δέσμευσης της εργατικής δύναμης σε νέους τομείς και κλάδους της παραγωγής, μειώνονται οι κοινωνικές δαπάνες, για να μεταφερθεί ένα σημαντικό μέρος τους στην ανάπτυξη των αντίστοιχων υποδομών στις νέες τεχνολογίες, στην πληροφορική, στη μικροηλεκτρονική κ.ά., ώστε να αποκατασταθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου και να συνεχιστεί απρόσκοπτα η κεφαλαιακή συσσώρευση.
Τα μέλη του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Ειδικής Αγωγής έχοντας στραμμένο το ενδιαφέρον τους στις λιγότερο ευνοημένες κοινωνικές ομάδες που σχεδόν στο σύνολο τους είναι «άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες», και μελετώντας τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αναδιαρθρώσεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη θέτουν ανοικτά το ζήτημα της σχολικής, κοινωνικής και οικονομικής ένταξης αυτών των μυριάδων χιλιάδων ανήλικων και ενήλικων ατόμων μέσα από την ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, διεκδικώντας τη γενναία χρηματοδότηση της από το κράτος. Και στα διεκδικητικά πλαίσια της ποιοτικής αναβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης ο Πανελλήνιος Επιστημονικός Σύλλογος Ειδικής Αγωγής διοργανώνει στις 1 και 2 Δεκεμβρίου 2007(Συνεδριακό Κέντρο «ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ» της Νομαρχίας Πειραιά) το 5ο Πανελλήνιο Επιστημονικό Συνέδριο Ειδικής Αγωγής με θέμα: «Παιδαγωγικές Πρακτικές και Εκπαιδευτικά Προγράμματα Ενταξιακής Υποστήριξης των Ατόμων με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες».
