Πέρασε ένα εξάμηνο από την ανεξιχνίαστη εξαφάνιση του δωδεκάχρονου αγοριού στη Βέροια και συγκλονισμένοι όλοι μας παρακολουθούμε τα Μέσα Μαζικής Εμπορευματοποίησης (T.V.) προϊόντων και ανθρώπινων αξιών να υποκαθιστούν το κράτος και τους θεσμούς βομβαρδίζοντας μας με απερίγραπτα σενάρια και εικασίες γαργαλίζοντας την «αστυνομική φαντασία» όσων από μας ανταποκρίνονται στην «κατ' εξακολούθηση χυδαιότητα τους». Εμείς αδυνατούμε να υιοθετήσουμε κάποιο σενάριο από αυτά που κυκλοφορούν για το συμπαθέστατο παιδί και επισημαίνουμε τρία ζητήματα: α) Πώς προστατεύονται οι ανήλικοι που κυκλοφορούν σε δημόσιους χώρους χωρίς τη συνοδεία κάποιου γονέα ή κηδεμόνα; β) Να δώσουμε τους νέους ορισμούς της αποκλίνουσας και της εγκληματικής συμπεριφοράς των ανηλίκων στις νεωτερικές και μετανεωτερικές κοινωνίες καταθέτοντας τις προτάσεις μας για τις δομές διαχείρισης τους με προϋποθέσεις σχολικής και κοινωνικής ένταξης αυτών των ατόμων και γ) Να ανοίξουμε συζητήσεις για την ανεπάρκεια των κρατικών μηχανισμών και των πολιτικών θεσμών να αντιμετωπίζουν σημαντικά οργανωτικά και κοινωνικά προβλήματα αδυνατώντας να προωθήσουν αποτελεσματικές λύσεις.
Για πολλά χρόνια ζούμε μέσα σε ένα πλήθος τέτοιων σοβαρών πολιτικών προβλημάτων: η χαοτική νομοθεσία, η διαπλοκή και η διαφθορά ανώτερων στελεχών του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, οι ανισότητες στην εκπαίδευση και την υγεία, οι καθυστερήσεις στα νοσοκομεία, τα δικαστήρια, τις εφορίες, τα ΚΔΑΥ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα λεωφορεία, η ανεπαρκής αστυνόμευση, οι κίνδυνοι δημόσιας υγείας από ακατάλληλα: τρόφιμα, φρούτα, λαχανικά, ποτά, πόσιμα νερά -εξαιτίας της έλλειψης ελεγκτικών μηχανισμών-, η ανεργία, συρρίκνωση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων. Σε ένα τέτοιο χαοτικό περιβάλλον έρχεται η «αειφόρος» ανάπτυξη εξωθεσμικών κέντρων, όπως είναι τα Μέσα Μαζικού Εκμαυλισμού (T.V.) που έχουν διαβρώσει «θύλακες» κρατικών οργανισμών και επεμβαίνουν ρυθμιστικά στον πολιτικό και κοινωνικό βίο.
Όμως, παρά το γεγονός ότι η εκάστοτε κυβέρνηση διαθέτει θεσμοθετημένα όργανα για τη μελέτη, ανάλυση και παρουσίαση τέτοιων προβλημάτων από τα κρατικά ΜΜΕ και ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων έχοντας και την κοινοβουλευτική δυνατότητα να προωθήσει τη λύση τους, αποφεύγει έναν πολύπλευρο και αξιόπιστο διάλογο γύρω από αυτά, φοβούμενη μήπως εκτεθεί απέναντι σε δεσμεύσεις που δόθηκαν σε ισχυρά κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Έτσι, το πολίτευμα της Ελλάδας καθίσταται μονοδιάστατο. Ολόκληρη η κρατική εξουσία ανήκει στην κυβέρνηση και το κομματικό οργανισμό που συνέβαλε στην εκλογική της νίκη. Λείπουν τα θεσμικά δημοκρατικά αντίβαρα που είναι απαραίτητα για την ομαλή και αποτελεσματική άσκηση της εξουσίας σε ένα αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα «δημοκρατικής διακυβέρνησης». Οι κυβερνώντες, εθισμένοι στο μονοπώλιο της εξουσίας, που τους βολεύει και τους εξασφαλίζει τη δυνατότητα επηρεασμού του εκλογικού σώματος, δεν επιδιώκουν καν τη σύσταση συλλογικών δημοκρατικών οργάνων. Ούτε όμως τολμούν να προχωρήσουν στην αντιμετώπιση των θεσμικών προβλημάτων που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
Η υπερσυγκέντρωση εξουσίας καλλιεργεί στον εκάστοτε πρωθυπουργό και το υπουργικό συμβούλιο την πεποίθηση της καθολικής αρμοδιότητας και της παντογνωσίας. Με τη βεβαιότητα ότι έχουν ταχθεί να αποφασίζουν για τα πάντα διαμορφώνουν μια επεμβατική, προς πάσα κατεύθυνση, τακτική, η οποία εξυπηρετεί το κομματικό τους συμφέρον, αφού εξασφαλίζει προβολή και τους παρέχει ευκαιρίες ψηφοθηρίας, και κολακεύει την ανθρώπινη και μικροκομματική ματαιοδοξία. Σε όλους του καίριους τομείς του δημόσιου τομέα ασκούν τέτοια ασφυκτική κηδεμονία υπέρ των συμφερόντων του ιδιωτικού τομέα, επιβάλλοντας υποταγή στους κρατικούς μηχανισμούς και αναστέλλοντας κάθε πρωτοβουλία υπέρ της κοινωνίας και του δημόσιου συμφέροντος. Κάθε «τρεις και λίγο» θυμούνται την αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας, ενώ υπονομεύουν διαρκώς βασικές διατάξεις του όπως είναι: α) το άρθρο 16 παραγρ. 5 που κατοχυρώνει την «πλήρη Αυτοδιοίκηση των Πανεπιστημίων [...], β) τα άρθρα 87 παραγρ. 1 και 90 που διασφαλίζει τη «λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία των δικαστών» και γ) το άρθρο 101Λ περιγράφει τη λειτουργία «ανεξάρτητων διοικητικών αρχών».
Τα παραπάνω συνετέλεσαν καθοριστικά στην ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος και τη μαχητική διεκδίκηση για την αναβάθμιση των σπουδών τους σε ισχυρά Δημόσια και Δωρεάν Πανεπιστήμια που θα τους δίνουν πτυχία με επαγγελματικό, επιστημονικό και κοινωνικό αντίκρισμα και δεν θα τους οδηγούν στην ανεργία ή την υποαπασχόληση. Ο αγώνας των φοιτητών είχε μεγάλη απήχηση στην ελληνική κοινωνία και δεν ήταν τυχαίο ότι οι εκπαιδευτικοί και μεγάλες μάζες εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα συμπορεύτηκαν στις μαχητικές κινητοποιήσεις τους. Οι περιορισμένοι μισθοί, οι χαμηλές συντάξεις, τα αυξημένα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση, η απασχολησιμότητα και οι ελαστικές μορφές εργασίες στις δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες ξεχείλισαν το «ποτήρι της οργής» ανοίγοντας τους δρόμους του αγώνα και της διεκδίκησης.
Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα δεν είναι ένα νέο κοινωνικό κίνημα και δεν μάχεται για μεταυλιστικές αξίες, όπως είναι η οικολογία, η ειρήνη, ο φεμινισμός, ο αντιρατσισμός κ.λπ. ΜΑΧΕΤΑΙ για το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή απασχόληση. Ο φοιτητόκοσμος υπερασπιζόμενος το άρθρο 16 του Συντάγματος της Ελλάδας για ΔΗΜΟΣΙΟ, ΔΩΡΕΑΝ και ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ έχει στο επίκεντρο των αιτημάτων του τη σταθερή και μόνιμη εργασία, γιατί τη θεωρεί ως πρωταρχικό κύτταρο δημιουργίας του κοινωνικού δεσμού και της αναγνώρισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η αυτονομία του ατόμου, για να μπορεί να κάνει κυρίαρχες επιλογές στη ζωή του, περνά μέσα από τη μόρφωση του και την πλήρη απασχόληση. Συνεπώς στον επικίνδυνο μύθο του «τέλους της εργασίας», όπως αυτός τουλάχιστον χρησιμοποιείται από τους φορείς ενός νεοφιλελεύθερου αλλά και μετασοσιαλδημοκρατικού λόγου, με την απόπειρα επανεγγραφής της ατομικής ταυτότητας μέσα σε έναν εργασιακό βιόκοσμο, ο οποίος, παρά τις βασικές αλλοτριωτικές του συνθήκες (εξαρτημένη εργασία), μπορεί να αποτελεί μια από τις βάσεις της ίδιας της «ατομικής αναγνώρισης», κατοχύρωσης δηλαδή της ανθρώπινης «αξιοπρέπειας», έρχεται και την υπονομεύει με ρητορικές και πολιτικές υπέρ της ευέλικτης αγοράς εργασίας και της απασχολησιμότητας των εργαζομένων.
Μια κοινωνία δεν μπορεί να οργανώνεται αμυντικά, έχει ανάγκη από ένα ελάχιστο επίπεδο ζωτικών, υλικών και συμβολικών, βεβαιοτήτων για να υπάρξει. Η σημερινή κυρίαρχη ιδεολογία επιχειρεί να μοντελοποιήσει την κοινωνική συνοχή αρνητικά, επισείοντας τα ρίσκα της εργασιακής αβεβαιότητας, θέλοντας να κάνει τους ανθρώπους να το εσωτερικεύσουν ως τη μόνη εφικτή πραγματικότητα.
Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό και θεσμικό κλίμα το Διοικητικό Συμβούλιο του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Ειδικής Αγωγής, στοχεύοντας όχι μόνο στην υποστήριξη του υποσυστήματος της Ειδικής Αγωγής αλλά και στη διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων όπου όλοι μαζί οι μαθητές θα έχουν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν δωρεάν το συνταγματικά κατοχυρωμένο αγαθό της μόρφωσης, κατέθεσε ΥΠΟΜΝΗΜΑ (Αριθμ. Πρωτ.: 51/26 Ιουνίου 2006, Θέματα Ειδικής Αγωγής, τεύχ. 33, 90-93) στο ΥΠΕΠΘ, τα Πολιτικά Κόμματα και τους φορείς της κοινωνίας ως συνέχεια των προτάσεων του ΠΕΣΕΑ για τη σύνταξη Κανονισμού Λειτουργίας των Σχολικών Μονάδων Ειδικής Αγωγής (Έγγραφο ΠΕΣΕΑ με Αριθμ. Πρωτ.: 22/14 Μαρτίου 2006, Θέματα Ειδικής Αγωγής, τεύχ. 32, 88-93) όπου τονιζόταν η αναγκαιότητα για την αναβάθμιση των γνώσεων και των παιδαγωγικών πρακτικών των εκπαιδευτικών με σκοπό: «η επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών να συμβάλει στην εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής, μέσω της βελτίωσης των σχολείων (γενικών και ειδικών) στα οποία οι ενδοϋπηρεσιακές δραστηριότητες θα αντιστοιχούν άμεσα σε συγκεκριμένες εκπαιδευτικές πολιτικές και ζητήματα», και προβαλλόταν ως βασική προϋπόθεση για να διευκολυνθεί η κάθε σχολική μονάδα να αναπτύξει και να διατηρήσει τη δυνατότητα της ένταξης των ΑΜΕΕΑ, προκειμένου να βελτιώσει την ποιότητα των διαθέσιμων υπηρεσιών και να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΠΕΣΕΑ μαζί με τα μέλη του επιστημονικού σωματείου, ζώντας τις «εικόνες απείρου κάλλους» που συναντούν χιλιάδες γονείς στα ΚΔΑΥ και διαπιστώνοντας ότι δεκάδες χιλιάδες παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες πετάγονται έξω από το εκπαιδευτικό σύστημα, καλούν ΟΛΟΥΣ να συμμετέχουν ενεργά στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις του Σεπτέμβρη που αποφάσισαν οι αντιπρόσωποι των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην 75η Γενική Συνέλευση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, για να υποχρεωθεί η κυβέρνηση να δώσει λύσεις σε τόσα σοβαρά προβλήματα που ταλανίζουν το εκπαιδευτικό σύστημα.
